interviste me Moikom Zeqon

'92-'96 vitet më të arta të PS-së, ajo nuk ishte rrugëve”

NGA: GILMANA BUSHATI




TIRANE-Të hënën e ardhshme Partia Socialiste do të mbushë plot njëzet vjet nga zyrtarizimi i këtij emri. Partia Socialiste para 12 qershorit 1991 quhej Partia e Punës, por që sipas Moikom Zeqos, një nga iniciatorët e këtij ndryshimi dhe dëshmitar i kohës, partia 50-vjeçare ishte shkërmoqur dhe nuk ekzistonte që pas themelimit të Partisë Demokratike në dhjetor 1990. Zeqo, në një rrëfim historik, bën edhe një sintezë të zhvillimeve të deritanishme në Partinë Socialiste, së cilës i numëron të metat dhe arritjet. Ndër të metat ai përfshin faktin që kjo parti, nuk arriti menjëherë të shkëputej nga trashëgimia negative e saj, pra krimet e komunizmit, nuk bëri një analizë për to, mentaliteti i së cilës vazhdon të jetë jo-ekzistent edhe sot, jo vetëm në PS, por edhe në partitë e tjera. Mungesa e intelektualëve në gjirin e PS-së është një e metë e kësaj partie, politika e rrugës dhe e bojkotit, sipas tij, i dëmtoi socialistët. Klientelizmi, është një e metë tjetër, që për Zeqon, është karakteristikë e dy partive kryesore. Ndër të mirat e PS-së gjatë këtyre 20 viteve është reformimi i saj, duke qenë edhe në opozitë dhe me kryetarin e partisë të burgosur, pra vitet 1992-1996, lufta institucionale që ajo zhvilloi në kushtet e një lufte politike të egër gjatë qeverisjes së Berishës në këto vite, fitoret e rëndësishme, siç ishte referendumi, apo rindërtimi i shtetit pas shkatërrimit total të vitit 1997-të.
Zoti Moikom, më 12 qershor mbushen plot njëzet vjet nga themelimi zyrtar i PS-së. Si iu duken këto njëzet vjet?
I kam përjetuar si gjithë të tjerët, duke perceptuar kohën dhe politikën në Shqipëri, natyrisht duke reflektuar papushim. Njëzet vjet nuk janë pak. Gjithashtu njëzet vjet nuk janë shumë. Por, këto njëzet vjet kanë qenë substancialisht të rëndësishme dhe përcaktuese, qoftë për sukseset, qoftë për mossukseset. Domethënë për spiralen e ndërlikuar dhe aspak të thjeshtë të zhvillimit dhe të emancipimit. Pra, edhe për të ardhmen e PS-së dhe të politikës shqiptare në përgjithësi.
Ju keni qenë një protagonist kryesor në themelimin e PS-së. Ju dhe Dritëro Agolli mbajtët fjalimet më të rëndësishme dhe më kriticiste në kongresin e 10-të të PPSH-së, për të bërë një ndarje përfundimtare me PPSH-në. A mund t'i rikujtoni këto moment?
Janë momente të paharrueshme. Është e vërtetë se fjalimi i Dritëroit dhe i imi, por dhe ndonjë fjalim tjetër si i Qamil Buxhelit dhe ndonjë tjetri, krijuan dhe sanksionuan logjikën e një ndryshimi të ri, të ndryshëm nga trashëgimia e PPSH-së dhe e diktaturës së Hoxhës. Reagimet ndaj këtyre fjalimeve qenë të zhurmshme dhe të vrazhda. Dritëroi tha fjalët e njohura "Ju nuk rinovoheni dot" për pjesën nostalgjike, por jo për shumicën e delegatëve që ishin dakord dhe i miratuan idetë e ndryshimit. Kongresi i 10-të i PPSH-së qe i fundit, përfundimisht i fundit, i partisë-shtet në harkun kohor 50-vjeçar, 1941-1991. U mbyll kështu një etapë e historisë, për t'u hapur një etapë e re konceptuale. Ky nuk qe një proces i thjeshtë, por as thjesht mekanik.
Shumë analistë të politikës thonë dhe kanë argumentuar se më 12 qershor u bë thjesht zëvendësimi i emrit nga PPSH në PS. Kjo ka diçka të vërtetë. Edhe sot akuzat politike ndaj PS-së janë ato që e konsiderojnë atë si një formë të re të përmbajtjes së vjetër të PPSH-së. Si mendoni ju?
Siç thamë, kanë kaluar njëzet vjet dhe konceptet e identifikimit formal në lidhje me PS-në janë thjesht një retorikë mitologjike dhe e rremë. Askush nuk i beson këto akuza, as kundërshtarët politikë të PS-së. Por duhet thënë se rrethanat e krijimit të PS ishin rrethana mbarëshqiptare, të gjithë shoqërisë shqiptare të kohës, ku shpallja e pluralizmit politik, qe realisht dhe pa asnjë kthim vdekja e monizmit partiak. PPSH-ja e kishte mbaruar ciklin, kishte vdekur turpshëm. Askush nuk besonte më në mbijetesën alibike të saj. Askush nuk pranonte më ekzistencën e saj. Kjo bindje qe dhe tek anëtarët e thjeshtë të PPSH-së, në formën e një zhgënjimi të rëndë. Krijimi i partisë së parë opozitare, PD-së që luajti rol historik në shkatërrimin e totalitarizmit shqiptar theu monopolin e partisë së vetme në mënyrë të pariparueshme më. Pra, struktura e pluralizmit qe vendosur dhe krijimi i PS-së nuk u bë në kushtet kur ekzistonte vetëm një parti, por në kushtet kur poli tjetër i politikës qe i PD-së. Pse harrohet kjo gjë? Pse duhet harruar? Për alibi? Propaganda kundër të vërtetës nuk është e vërteta. Nëse nuk do të ekzistonte PD-ja dhe do të krijohej PS-ja, atëherë shndërrimi formal i emrit të partisë së vjetër do të qe negative dhe një tautologji e neveritshme. PS-ja u krijua si poli i dytë i pluralizmit politik dhe kjo s'duhet harruar ndonjëherë. Krijimi i PS-së në një kuptim filozofik, qe një lajm i mirë edhe për PD-në, sepse PD-ja pa PS-së realisht nuk do të kishte asnjë kuptim. Ky është konceptimi im. Shpresoj që është një konceptim serioz. Po citoj përsëri Dritëroin që ka thënë se "Nga mitra e përgjakur e PPSH-së lindën të tëra partitë e pluralizmit politik në Shqipëri". Nuk është thjesht metaforë. Është realitet. Edhe krijuesit e PD-së ishin, ose ish-komunistë (kryesorët), ose nga familje komunistësh, me ndonjë përjashtim. Pra, dhe për ta bëhet fjalë për një konvertim. Nuk po them thjesht për një shndërrim emri. Për PS-në, procesi qe më i ndërlikuar. Ajo do të trashëgonte strukturat organizative të PPSH-së, në kundërshtim flagrant me programin e vjetër politik. Njerëzit kanë dhe nostalgji, rutina gjysmëshekullore e politikës moniste kishte lënë gjurmë dhe pasoja. Kjo ishte normale. E drejta e ndryshimit është një e drejtë natyrore për të gjithë, si me ata që themeluan PD-në dhe me ata që themeluan PS-në dhe partitë e tjera. Pra, rrëzimi i komunizmit shqiptar, i kultit të diktatorit Enver Hoxha qe vepër e gjithëmbarshme një vepër popullore, në këtë pikë nuk duhet mohuar edhe kontributi i njerëzve të PS-së.
Megjithatë s'mund të mohoni se PS-ja mbarte gabimet dhe plagët historike të PPSH-së?
Asnjë nuk e mohon këtë gjë. Grupi, ku isha edhe unë, që themeloi PS-në, qe i ndërgjegjshëm për këtë gjë. Ndonjëri prej nesh mund të bënte më të lehtën, të shkonte në PD. Ata që qëndruan tek PS-ja treguan karakter të lartë, ndonëse e dinin që mbi ta do të rëndonin akuza politike të vazhdueshme. Por ata qëndruan sepse u bënë protagonistë të pluralizmit politik dhe të demokracisë në Shqipëri. Ky qe roli i tyre historik. Ndoshta jo pa të meta, jo me qartësinë e sotme të nocioneve, por gjithsesi një rol i drejtë, deri diku sakrifikues, por vizionar dhe i lavdërueshëm. E theksoj se PS-ja u krijua si parti e tipit socialdemokrat europian të Internacionales Socialiste, të urryer kaq egër dhe kaq vrazhdë nga partitë komuniste, të ashtuquajtura "marksiste-leniniste", formulë kjo aspak shkencore. Parë me gjakftohtësi dhe objektivitet, krijimi i PS-së qe për herë të parë në historinë shqiptare, në kundërshtim me të majtën e egër komuniste, si një parti socialdemokrate që i kishte munguar përherë Shqipërisë, ndonëse nuk u kishte munguar vendeve të tjera europiane. Kjo është një pikë e fortë arsyetimi për legjitimitetin historik të PS-së. Dua të shtojë dhe një argument tjetër, gjithashtu të pamohueshëm, se përurimi i PS-së tamam u bë në kushtet e opozitës, pra përjetoi për herë të parë rolin e opozitës me sukses të plotë. Pozicioni në opozitë (absolutisht i domosdoshëm) e rinovoi me shpejtësi PS-në, bëri që ajo të pranohet në Internacionalen Socialiste, duke u afirmuar si një forcë kryesore politike e demokracisë shqiptare.
A mund të na thoni më konkretisht si qe procesi i krijimit të PS-së para njëzet vjetësh?
Është e vërtetë që kam qenë në atë kohë një protagonist kryesor dhe dëshmitar, por mendoj që subjekti i kësaj teme do të jetë më tepër subjekt i historianëve të politikës, që do ta dokumentojnë në mënyrë më të shumëfishtë këtë proces. Kjo do të mënjanonte të pavërtetat personale, mburrjet e pakuptimta aluzionet përfituese. Para 12 qershorit, nga një grup pune, ku isha edhe unë, (në prill 1991) ishte përgatitur një program socialdemokrat, duke pasur parasysh programet socialdemokrate të Europës. Madje dhe simboli i PS-së është i njëjtë me atë të partive socialiste dhe partive socialdemokrate të Europës. Baza e këtij programi qe pluralizmi politik, ekonomia e tregut, shteti i së drejtës dhe kushtetutshmëria demokratike. Ky program u pranua në 12 qershor dhe u përmirësua edhe më vonë. Ky nuk është një program retrograd komunist, por një program thellësisht demokratik kundër diktaturës komuniste dhe çdo lloj diktature tjetër. Ky është elementi bazë i fillimit të europianizimit socialdemokrat të PS-së.
Por të mos harrojmë, zoti Moikom, se PS-ja trashëgoi edhe njerëzit të cilët ishin përgjegjës për krimet e komunizmit në Shqipëri. Kjo ishte një përgjegjësi shumë e madhe dhe kam mendimin që reflektimi ndaj krimeve të komunizmit ka qenë ose formal, ose thjesht deklarativ nga ana e PS-së. Apo jo?
Një kriticizëm i tillë ekziston edhe sot. Fraza e dikurshme e Berishës "të gjithë bashkëvuajtës dhe fajtorë" pati një kuptim të suksesshëm historik. Krimet e komunizmit qenë të rënda dhe përbëjnë një turp të madh të pashlyeshëm. Këto njëzet vjet janë bërë publike plagët e përgjakura të komunizmit dhe bindja ime është se, s'ka asnjë njeri në Shqipëri, sidomos pas 20 vjetëve, t'i miratojë ato. Për komunitetin e nderuar të burgosurve politikë, shteti shqiptar, por edhe partitë politike duhej të bënin shumë më tepër, ende nuk kanë bërë atë që duhej të bënin për këta martirë. Ky është problem i gjithë shoqërisë shqiptare. Dekomunizmi i shoqërisë shqiptare është emancipim, hapja e publikimi i dosjeve të sigurimit të shtetit, demaskimi i makinës së gjëmshme dhe të llahtarshme të diktaturës janë baza e jetës demokratike të vërtetë. Për këtë s'duhet të ketë asnjë lëkundje, as disa standarde. Po ky është një problem për tërë shoqërinë dhe sidomos për dy partitë e mëdha. Nuk mund të injorohet. Ndonëse mbas 20 vjetësh në politikë kanë hyrë dhe gjeneratat e tjera.
A nuk duhej të ishin më energjike dhe më të drejtpërdrejta përpjekjet e PS-së, për t'u shkëputur nga trashëgimia kriminale e PPSH-së?
Mendoj se duhet shumë gjakftohtësi, por dhe realizëm i thellë kur flasim për trashëgiminë e PPSH-në në histori. Mjeshtrit e analizës politike dhe dokumentet do ta bëjnë historinë e PPSH-së, jo ashtu si e shpallte ajo në botimet e saj propagandistike dhe zyrtare. Kriticizmi do të jetë i pamëshirshëm. Disa aspekte si antifashizmi shqiptar dhe çlirimi i vendit, rindërtimi, zhdukja e analfabetizmit, arsimimi i lartë, urbanizimi, shëndetësia, bujqësia, industria, transporti, elektrifikimi janë në thelb një trashëgimi e vetë popullit shqiptar, dua të them qenë një trashëgimi e zhvillimit, por ama në kushtet e një diktature totalitare të egër, të mbylljes së vendit, të ideologjizimit grotesk, të krimit politik, të ndalimit të lirisë së bindjeve etj. Në histori nuk ka vështrime manikeiste, vetëm bardhë e zi. Por, ama, negativja qe shumë më e madhe, duhet luftuar pa asnjë kompromis. Prandaj, epoka demokratike në Shqipëri është një epokë e madhe e integrimit dhe e emancipimit. Është epoka e Shqipërisë europiane. E kundërt me totalitarizmin komunist, eksperiment i dështuar i inxhinierisë politike, që shkaktoi tragjedi. Por mentalitetet totalitare të monizmit komunist a nuk i shikojmë edhe tani që reflektohen si autoritarizëm, partikracizëm me slogane demokratike në të gjitha partitë? Kjo është çështja!
Kjo duket kaq e thjeshtë, por njëkohësisht nuk është kaq e thjeshtë…
Padyshim! Keni të drejtë. Po të marrim parasysh tranzicionin e tejzgjatur shqiptar, ndërlikueshmëria është shumë më e madhe dhe më e vështirë sesa duket në vështrimin e parë. Për fat të keq ky tranzicion po vazhdon, në një formë akoma më të ashpër dhe pakuptim. Por, dua të vë në dukje se ka gjithmonë një proces evoluimi, përcaktuar nga shumë faktorë. Ashtu si PS-ja nuk u themelua thjesht në një ditë, domethënë vetëm më 12 qershor, ashtu dhe gjithë zhvillimet e saj politike janë një formë e vazhdueshme e një themelimi të përhershëm në kushte të tjera. Kjo vlen edhe për sot, kur problematika e së majtës shqiptare është përçarja dhe mosintegrimi i plotë brenda vetes, që do të kapërcehet. Përfaqësimi politik i PS-së në opozitë qe një grup deputetësh intelektualë që në vitet 1992-1996 sanksionuan me mençuri dhe dinjitet substancën socialdemokrate të PS-së, nën kushtet apokaliptike të kohës. Burgosja politike e kryetarit të PS-së, Nanos, përveç sakrificës së tij vetjake, (nuk duhet harruar!) u bë dhe një akt kohezioni dhe reflektimi. Në atë kohë PS-ja vepronte si ekip (gjë që sot gati është harruar mjerisht) dhe këtu dua të përmend rolin e veçantë të Servet Pëllumbit, por edhe të të tjerëve, pa harruar dhe Doklen si kryetar i grupit parlamentar socialist. PS-ja në opozitë i pati dy fitore të mëdha politike: fitoi zgjedhjet vendore, si dhe atë kundër referendumit për kushtetutën. Në 1996 opozita u rrah barbarisht në Sheshin Skënderbej. Regjimi i egër i Berishës çoi në një kolaps të madh, në katastrofë ekonomike, pastaj në ngjarjet e vitit 1997 dhe 1998. PS-ja në pushtet me Nanon ka meritën e pamohueshme të rikrijimit të institucioneve të shkatërruara të shtetit dhe të vendit. PS-ja stimuloi zhvillime të mëdha, ajo u bë partia me demokracinë më të madhe të brendshme, me lirinë e shprehjes dhe të kriticizmit alternative, në një kohë që PD-ja ishte një parti më e mbyllur, ashtu siç është edhe sot. Po korrupsioni i ministrave të PS-së çoi në shpagimin e saj dhe humbjen e zgjedhjeve politike në vitin 2005. Dorëheqjet publike të Nanos qenë shëmbëlltyra demokratike. Nga 2005 e deri më sot PS-ja është në opozitë. Por qëndrimi në opozitë nuk është diçka fatale. Periudha që po jetojmë është periudha e një lufte groteske politike midis PD-së dhe PS-së, që është shumë e ndjeshme, dhe që ka sjellë pasoja në dëmtimin e imazhit të Shqipërisë dhe pakuptimshmëri dhe kontradikta në raportet me ndërkombëtarët. Natyrisht që unë i përkas opozitës, dhe kriticizmi im ndaj pushtetit aktual është i qartë (do të jem i tillë edhe kur PS-ja do të jetë në pushtet). Unë e kam quajtur klasën politike shqiptare, për shkak të vonesave kronologjike por edhe të vonesave konceptuale, si një klasë parapolitike që duhet të kapërcejë më në fund Rubikonin për t'u bërë një klasë politike e vërtetë dhe e përgjegjshme. Nuk besoj se ngërçi politik do të vazhdojë më gjatë. Nuk besoj se opozita do të mposhtet. Por besoj se gjërat do të qartësohen dhe do të fillojë një epokë e re e politikës shqiptare më në fund. Por këtu dua të bëj një qartësim; duhet mësuar politika e vërtetë në substancën e saj, Politika demokratike është tejet serioze, por edhe sublimim kulturor. Mediokriteti e shkatërron një parti, (çdo parti), sepse i mohon vizionin jetik. Duhet kuptuar në thelb se midis logjikës dhe politikës ka lidhje, por janë gjëra të ndryshme, jo identike. Në logjikë mund të vërtetohet se personi A është i dëmshëm dhe se personi B është më i mirë se A. Po nuk funksionon kështu në politikë. Nëse personi A votohet është legal, po ashtu si personi B i votuar është legal. Duke qenë mandatorë nuk rrëzohen sipas parimit të logjikës së thjeshtë. PS-ja me sloganet e saj nuk e skualifikon dot Berishën, veçse nëse nuk e voton më PD-ja. Po kështu Ramën nuk e s'kualifikon nga politika PD-ja. Është e pamundur. Personalizimi politik është i dështuar, politika biografike personale nuk funksionon. Antagonizmi mediatik nuk ka kuptim pa votimin. Në kushtet kur ravijëzimet e elektorateve sot nuk kanë diferenca të mëdha, nuk mund të grishet motivi dhe koncepti referendar. As koncepti mesianik, që është gjithashtu manikeist vetëm bardhë e zi. Defekti i nocioneve sjell praktika virtuale të politikës, rrjedhimisht diletantizëm. Tension, shpërdorim, humbje kohe. Vërtet nuk mund ta kuptoj se si Berisha, vetëm me katër deputetë më shumë se sa PS-ja zotëron skenën politike dhe e imponon dhunshëm sikur ka 40 deputetë më shumë. Pse? PS-ja kurrë nuk pasur ndonjëherë në opozitë gati 65 deputetë dhe për dy vjet bie në skenarin e kundërshtarit, në skenarin e bojkotit dhe spektaklit revolucionar të rrugës. Kjo nuk do të thotë që PS-ja të dorëzohet, as ta ulë kriticizmin konstruktiv, se statukuoja është e neveritshme. Mjetet politike janë të pafundme, duhen kuptuar, duhen gjetur, duhen përdorur. Hipja e deputetëve socialistë mbi trupat e policëve është e pakuptueshme. Këtu s'ka më politikë. Por, prishje imazhit dhe seriozitetit. Nuk ka vend për fatalizëm dhe kompleks inferioriteti që pjell kompleksin e madhështisë që nuk i hyn në punë askujt. Opozita i ka të tëra potencialet për të fituar zgjedhjet politike në 2013, por ajo duhet të zgjerojë vizionin, të forcojë integritetin e saj moral dhe programor dhe të heqë dorë nga mjetet e dështuara (politika e rrugës i dështoi shumë më përpara dhe vetë Berishës). Politika shqiptare në Shqipëri është klienteliste, por për ketë kanë përgjegjësi të dyja partitë e mëdha. Parë nga një optikë siperane të dy partitë kanë shkatërruar parimin e partneritetit dhe të politikës komplementare në rrafsh kombëtar dhe në atë ndërkombëtar. Futja në BE, pa dashur të tregohem skeptik është vonuar, ndoshta për vitin 2023. Në këtë rast emrat e gladiatorëve të politikës nuk kanë më rëndësi, por ka rëndësi të pamohueshme vetë emri i Shqipërisë.
Zoti Moikom, ju jeni në strukturat e PS-së?
Jo, nuk jam në strukturat e PS, në asnjë nga institucionet e saj. Në jetën time politike i kam dy momente të patjetërsueshme; atë në themelimin e PS-së në 12 qershor, dhe atë të luftës politike si deputet i PS-së në opozitë në vitet 1992-1996. Pra statusi i politikanit aktiv në PS për mua mbaron në 1996. Jam marrë gjatë kësaj kohe me punën time shkencore dhe letrare, por dhe kam botuar libra për filozofinë e politikës në Shqipëri. Vë re me trishtim se në PS, por edhe në PD, ndryshe nga fillimi që kishin personalitete të kulturës dhe intelektualë idealistë, ka ndodhur një proces i deintelektualizmit. Të dy partitë kanë më shumë militantë sesa personalitete. Lista e deputetëve në të dy partitë mandatohet nga kryetarët e partive dhe elektoratet votojnë formalisht listat e paracaktuara. Ky është një defekt i madh i të dy partive të mëdha, formatizim i frikshëm i demokracisë direkte dhe funksionale. Kriza e sotme personalizohet nga emrat e dy kryetarëve. Kjo krizë e ka bazën konceptuale tek marrëveshjet e përbashkëta Berisha-Rama, për ndryshimet kushtetuese dhe sistemin zgjedhor. Gjithë çka rrjedhur më pas, bazën konceptuale e ka tek këto marrëveshje. Kjo e ka vonuar demokracinë dhe i ka kthyer partitë e mëdha në grupe klienteliste. Prandaj duhen bërë reforma politike për vetë politikën shqiptare për autenticitetin e demokracisë. Në politikë nuk ka mandate dhe fitore të përjetshme. Rotacioni i politikës është mrekullia e demokracisë. Historia i bën emrat qendrorë të kalojnë mbas mbarimit të mandateve në periferi. Dhe kjo është normale. Kriza e sotme politike nuk mund të zgjidhet pa një kompromis të dyanshëm. Kjo krizë duhet zgjidhur me anë të institucioneve, dhe jo me anë të politikës së rrugës. Kurrë nuk e kam kuptuar bojkotin e tejzgjatur (dyvjeçar) të PS-së, as spektaklin e rrugës. Idetë e PS-së në përgjithësi janë të drejta dhe kërkojnë respektimin e shtetit ligjor, denoncojnë korrupsionin, katastrofën ekonomike dhe mafian politike. Këto nuk mund të mohohen. Pushteti i sotëm e stimulon krizën, por kriza është bumarang. Nuk zgjat pambarimisht. Berisha nuk e mund dot opozitën. Kjo s'ka dyshim.
Pas 20 vjetëve PS-ja është parti kryesore dhe e pamohueshme. Por ajo ka procesin e vet të katarsit dhe patjetër të zhvillimit të brendshëm. Këto i takojnë të gjithë socialistëve dhe elektoratit të saj. Nuk dua të flas më me hollësi për ngjarjet e fundit sepse dhe intervista juaj me mua lidhet konkretisht me 12 qershorin e njëzet vjetëve më parë. Unë përvijova kështu konceptimin tim modest dhe të sinqertë për këtë ngjarje, e cila u takon jo vetëm disa personave, por tërë elektoratit. Si çdo parti serioze, PS-ja nuk duhet ta humbasë dhe ta shpërbëjë memorien historike, (është gabim i madh), duhet të respektojë raportet e vijueshme midis gjeneratave mes përfaqësuesve të saj politikë, duhet të reformojë vetveten, të afrojë njerëzit e mençur, të ditur dhe me integritet moral, duhet t'i kushtojë rëndësi parimore alternativës programore që është baza e politikës, duhet të krijojë një klimë të shëndetshme dhe frymëzuese brenda saj. Tëra fitoret e vërteta janë fitore konceptuale, jo thjesht të numrave.
A do të bëhet ndonjë ceremoni për 20-vjetorin e PS-së në 12 qershor? A jeni dhe ju i ftuar?
Nuk e di. Edhe sikur të mos më ftojnë, kjo nuk ka ndonjë rëndësi të veçantë vetjake për mua.